ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ႕ ကဗ်ာပါ

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ နိဂံုးလို


အခုလို . . .
လွပေအးစက္ေနတဲ႔ညမွာပဲ
ငါ . . . ပ်ိဳးထားတဲ႔ ျမႏွင္းဆီဟာ
ၾကယ္တစ္ရာ ၿခံရံၿပီး ေၾကြက်သြားခဲ႔တယ္။

တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကာတ္ေတြကလည္း
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးအိပ္မက္မွာ
ေ႐ႊမ်က္ရည္ေတြ စိုလက္လာၿပီလို႔
မိႈင္းၫိဳ႕ေနတဲ႔ ေကာင္းကင္ႀကီးကို
တီးတိုး ေျပာၾကားလိုက္တယ္။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ နိဂံုးလို
ေနာက္ဆံုးမွာ
မီးခိုးလံုးမ်ား ျဖစ္သြားေရာ႔မလား . . . လို႔
ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး . . . ငါ စဥ္းစားဖူးတယ္။

လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ျပဳစားဖို႔
အဘယ္ဘုရားထံ
နင္႔လက္ေတြ ျဖန္႔ကား ေတာင္းခံခဲ႔သလဲ . . .
ငါ႔ရာဇ၀င္ခပ္က်ဲက်ဲကို
ငရဲမီးထဲ တြန္းခ်လိုက္တယ္။

ေလာကဓံဦးတုန္းက
အလြန္အၾကဴးေသာက္ခဲ႔တဲ႔ . . . အရက္တစ္ခြက္
ခုမွ . . . စံပယ္႐ြက္ေတြေပၚ မူးလဲ
အသည္းကြဲတယ္ . . . ဆိုတာ
သီခ်င္းေလးေတြ တိုးတိုးညည္းရင္းက
ထိရွခဲ႔တဲ႔ . . . ေသြးမဲ႔ဒဏ္ရာတစ္ခ်က္ပါ။

သိုးေက်ာင္းသားရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္္နဲ႔
နတ္ဘီလူးေတြရဲ႕ သတိရျခင္းမ်ိဳးက
ငါ႔ကို စိုးမိုးထားတယ္။

စက္႐ုပ္ကို ဒူးေထာက္က်ေစတဲ႔
နင္႔ရဲ႕ . . . မ်က္၀န္းစိမ္းေတြထဲမွာ
ငါ . . . ဘယ္လိုမွ ေမ႔လို႔မရတဲ႔
မဟာလကၤာ တစ္ပိုင္းတစ္စ . . . ရွိေနေလရဲ႕ . . . ။

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ
ငါ . . . ျပန္လည္ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ႔ပါ႔မယ္ . . .
ခ်စ္ေသာ . . . ဖဲႀကိဳး၀ါေလးရယ္ . . .
. . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . ။
အေရွ႕ေလေတြ တိုက္တုန္းက
ခါးကုန္းေနတဲ႔ ငါတို႔ရဲ႕ျမရာပင္အိုႀကီးဟာ
တုန္ရင္ခ်ည့္နဲ႔စြာ ယိမ္းထိုးေနေတာ႔တယ္ . . . ။

ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕စည္းအျပင္
ေႏွာင္းရိပ္ေတြ တလြင္လြင္နဲ႔
ထင္ေယာင္ထင္မွား
လမ္းေပၚမွာ ငါစဥ္းစားတာ . . .
နင္႔အေၾကာင္း . . . ေခါင္းစဥ္မ်ားစြာပါပဲ ။

ထိပ္ထားရယ္ . . .
အီဂ်စ္ျပကၡဒိန္ထဲက
မိုးတိမ္ေတြ ႐ြာမယ္႔ေန႔
နင္နဲ႔ငါ . . . ျပန္ဆံုေတြ႕ၾကရင္ . . .
ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္ . . . ။

ငါက ဆပ္ျပာပူေဖာင္းကို ခိုစီးၿပီး
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ႀကီးနဲ႔ တိုက္မိမွာ
စိုးရိမ္ရွာသူ မဟုတ္ခဲ႔ . . .
ဒါေပမယ္႕ . . .
ေလေပြလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာ
တုန္၀ါေဖ်ာ႔ေအး
“သစၥာ”ကို ပဲ႔တင္သံနဲ႔ ျပန္ေပးႏိုင္ခဲ႔သူ . . . ။

ငါ႕ကိုသတ္ . . . ငါ႔ရင္ဘတ္ကို ထိုးခြဲ ေဖာက္လွန္ၾကည့္
ငါ႔လက္သီးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ႔
သုညတစ္လံုးပဲ ရွိလိမ္႔မယ္ ။


၀ိုင္ယာႀကိဳးေတြ
“ေထာင္း”ခနဲ မီးပြင္႔ ျပတ္ေတာက္ၿပီး
႐ုတ္ခ်ည္း ေမွာင္အတိက်သြားတဲ႔
“အႏၶ”တို႔ရဲ႕ အိမ္အိုမွာ . . .
ေတေလပီသစြာ . . . ငါေနတယ္ ။

တိတ္ဆိတ္ . . . ျပာလဲ႔ေနတဲ႔ည
ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငံု႔ၿပီး
“ . . . ” ကို ခ်စ္တယ္လို႔
ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ . . . ဟစ္ေအာ္တမ္းတရတာ
ဘာေၾကာင္႔ပါလဲ . . . ။

“အံု႔ပုန္းခ်စ္” သီခ်င္းကို
မဆိုခ်င္ပဲ ဆိုရတာ
ေ႐ႊရည္စိမ္ထားတဲ႔ လက္ပစ္ဗံုးကို
ကိုက္မ်ိဳရသလိုပါပဲ . . . လို႔
အက္ကြဲေနတဲ႔ မယ္ဒလင္ႀကီးက . . .
ငါ႔ကို ေျပာျပတယ္ ။

အဲဒီလိုနဲ႔ . . .
မိုးကိုဆန္႔ေျမွာက္ထားတဲ႔
မမိႏိုင္ေသာ ကမ္းလက္ေတြဟာ
ဟိုး . . . အရင္တုန္းကလိုပဲ
ငါ႔ဆီမွာ . . . ေျမမႈန္ေတြ စြန္းထင္းလွ်က္ပါပဲေလ ။

လူဆိုတာ . . .
လင္းေ၀စိမ္းျမေနတဲ႔ ပန္းညမ်ားစြာထက္
သရဲေျခာက္ရာ ညတစ္ညကို . . . ပိုသတိရတတ္တယ္ . . . ။

ငါေသသြားခဲ႔လို႔ရွိရင္
ငါ႔ရဲ႕ သခ်ၤဳိင္းဂူမွာ
ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုကိုသာ
မွတ္တို္င္အျဖစ္ စိုက္ေပးထားပါ ။

တစ္ကယ္ေတာ႔ . . . အဲဒါဟာ
ငါသိသမွ် ေလာကဓမၼကို
အႂကြင္းမဲ႔ ေဖာ္ျပသြားျခင္းပဲ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ ။


ဟိုးငယ္ငယ္ . . . ေက်ာင္းမေျပးတတ္ခင္တုန္းက
ခေရပြင္႔ျပထားတဲ႔ သခၤ်ာတစ္ပုဒ္
ငါ႔အေပၚ ခုန္အုပ္ၿပီး
မင္နီေတြ ရဲခနဲ သုတ္သြားဖူးတယ္ ။

ငါ . . . သတၱိေကာင္းကင္မွာ . . . နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္း
တစ္ . . .
ႏွစ္ . . .
သံုး . . .
အနက္႐ိႈင္းဆံုး ထိုးက်ယ္ပစ္လိုက္တယ္ . . . ။

ထူးလွေတာ႔တယ္ေတာ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ . . .
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာလူေတြရဲ႕
မဟာဘုတ္ေဗဒင္ထဲမွာမွ
ငါကလည္း “အဓိပတိဖြား” ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာကိုး . . . ။

ေျမာက္ေလေသြးတိုင္း
ေမႊးျမတဲ႔ မ်က္ရည္နံ႔ေတြ
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လာရာလမ္းမွာ
ခုထက္ထိ သင္းပ်ံ.ဆြတ္ေပေနတယ္ဆိုတာ
ဘယ္သူကမ်ား . . . မွ်ေ၀ခံစားခဲ႔သလဲ . . . ။

အိမ္အျပန္ ညမ်ားစြာမွာ
ဘယ္သူ႔မွ မေျပာခ်င္တဲ႔စကားေတြ ေပြ႕ပိုက္
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို . . . “လူမိုက္” လို႔ ျပန္ေခၚခဲ႔ရတယ္ ။

၂၀၀၀ . . . ၂၀၀၆
ငါ႔ကဗ်ာေလးေတြ ေဆြးျမည့္ေၾကကြဲ
လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚ လဲက်ေနတယ္ . . . ။

ႏွင္းမွ်ားတစ္လက္ရဲ႕ အဆိပ္နဲ႔
နိမိတ္မေကာင္းတဲ႔ ပံုျပင္
မျမင္ဘူးေသာ ေန႔မ်ား . . . ညမ်ား
ပိေတာက္ကိုင္းဖ်ားမွာ . . . ၀ပ္တြား စု႐ံုး
ငါ႔ကို . . . ခ်ည္ထံုးခဲ႔တာ . . .
(ခု . . . အခ်ိန္တိုင္ေအာင္ . . . )
အလင္းစိမ္းေတြ ရစ္ဖြာလို႔ . . . ။

ၿမိဳ႕ျပလမ္းေတြက ေတြ႕ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဂ်စ္ပစီေတြလို
ျဖစ္ခဲ႔သမွ်ကို . . .
ရယ္ကာေမာကာ ျပန္ေျပာႏိုင္တဲ႔အက်င္႔ေလး
ေသြးေအးေအးနဲ႔ ႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ႔ၿပီ . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေက်ာက္ေခတ္၊ ေၾကးေခတ္
ႏ်ဴကလီးယား ကင္ဆာ၊ အနာဂတ္ေခတ္
အားလံုးအတြက္
ေသခ်ာတဲ႔ငါ . . . ေၾကညာခ်က္ကေတာ႔
နင္႔ကို ထာ၀ရ ခ်စ္ေနမယ္ဆိုတာပါပဲ ။

ထိပ္ထားရယ္ . . .
ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ . . .
ဂႏၱ၀င္ ပန္းပုရပိုဒ္မွာ . . .
နန္းသံုးအကၡရာနဲ႔ ျခယ္မႈန္း
နင္႔နာမည္ေလး စာသံုးလံုးကို
စီရီ သီကံုးေပးခ်င္တယ္ . . . ။

နင္႔အေပၚထားတဲ႔ . . . ငါ႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
မိုးေပၚကို ဦးေမာ႔ၿပီး
၀င္းပစြာ . . . လင္းျမတုန္ခါေနတဲ႔ . . .
ေ႐ႊ၀ါေရာင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံလိုပါပဲ . . . ။

ေက်ာင္းေရွ.က စံပယ္႐ံုမွာ
ဗီးနပ္ရဲ႕ နကၡတ္တို႔ တလက္လက္ ျပာေ၀မႈန္သင္း
ေက်ာင္းခန္းတြင္းမွာ . . .
လမင္းေလး သာခဲ႔ဖူးတယ္ . . . ။

ခ်စ္ေသာ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ႕
ပန္း႐ုပ္လႊာကို ေမွ်ာ္ေတြးရင္း
ေဆြးလ်ၫွိဳးေခြ . . . ေျဖမေျပသူေလး အထၳဳပတၱိ
ျမရာပင္ႀကီး သိပါတယ္ . . . ။

ကမၻာဦးလူသားတို႔လည္း (ဂူနံရံမွာ)
ငယ္ကၽြမ္းမ်က္ႏွာ ေ၀၀ါး
ပညာရွိႀကီးမ်ားရယ္ . . .
ပါဠိစာလံုးေတြနဲ႔
ငါ႔အေပၚ မဆံုးျဖတ္ပါနဲ႔ဦး . . . ။

“ခ်စ္သူကိုေတာင္ ခ်စ္တယ္ လို႔ မေျပာရဲတဲ႔ေကာင္
ရာစုတစ္ေထာင္ေနရစ္ခဲ႔ . . . ထိုသို႔ျဖင္႔ စကားမဲ႔ေစသတည္း ”
ျမရာပင္ႀကီးရဲ႕
ညည္းတြားသဲ႔သဲ႔ သန္းေခါင္ယံ
ငွက္ဆိုးအုပ္နဲ႔အတူ
႐ုတ္တရက္ လန္႔ပ်ံသြားတယ္ . . . ။

ခ်ိဳ႕တဲ႔ေသာဘ၀
ဆႏၵရဲ႕ မေျပလည္မႈ
အနီေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ခုနဲ႔
ခ်စ္သူ႔အတြက္ ပန္းသစၥာ
ဪ . . . ငါ႔ကိုေလ
နားလည္ပါ . . . နားလည္ပါ
နားလည္စမ္းပါ . . . ။

အဲဒီေန႔ရက္ေတြမွာ မာရ္နတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္က
အနက္ေရာင္ က်မ္းခ်က္တစ္ပိုဒ္ဟာ
ငါ႔ကို စီးနင္းတိုက္ခိုက္ဖို႔
ျမင္း ကႀကိဳးတို႔ကို ျပင္လို႔ “သ” လို႔ ေနခဲ႔ေပါ႔ ။

ဘာပဲေျပာေျပာ
ေ႐ႊနဲ႔ စပ္၀ယ္လို႔မရတဲ႔
ေနာက္ဆံုးက လူေတြရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳမွာ
သံမႈန္ေတြ ကပ္ပါေနေလရဲ႕
ငါ . . . ဘာကိုမွ မေၾကာက္ခဲ႔ဘူး ။

ေဟာဒီေလာကေတာက္ေလွ်ာက္
ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညနဲ႔စာရင္
ဗလာစာအုပ္ေပၚက သုညက ျမတ္တယ္တဲ႔
အဲဒီေအာ္သံကို ငါရယ္ေနခဲ႔တယ္ . . . ။

မင္းကေတာ႔ . . . ဘာလဲ လို႔
အႏၶေတြက ၀ိုင္းေမးေတာ႔
၁ . . . ၂ . . . ၃ . . . ၄ . . . ၅ . . .
ငါ . . . အကုန္စဥ္းစားတယ္ . . . ၆ . . . ၇ . . . ၈ . . . ၉ . . . ၀
တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး . . . ငါ႔အတြက္ ဂဏန္းမရွိဘူး . . . ။

ေသြးနဲ႔ ယက္တဲ႔ ကတၱီပါစလို နီလႊရွင္းေတာက္
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ လွပတဲ႔ ႏွလံုးသားဂီတသံစဥ္
ႏွင္းဆီ၀ိၫာဥ္မွာ တင္တဲ႔ကမၺည္း
လကြယ္ညေရာက္တိုင္း . . . ငါ ဂစ္တာတီးေနမယ္ ။

က်ဆံုးေတာ႔မယ္႔ စစ္သူရဲအိုက
ငယ္ဘ၀ကဓားနဲ႔ ခ်စ္သူကို
ျပင္းရွစြာ သတိရလိုက္သလိုမ်ိဳး
နင္႔ကိုငါ သတိရေနတယ္ . . . ။


ထိပ္ထားေရ . . .
ထိပ္ထားေရ . . .
ထိပ္ထားေရ . . .
သစ္ခုတ္သမားေတြမရွိတဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ
ငါ . . . လယ္သမားျဖစ္ခ်င္တယ္
နင္ . . . ဘုရင္မ . . . လာမလုပ္ရဘူးေနာ္ ။

ေတာ္ေတာ္ၾကာ
တံစဥ္တစ္လက္ရဲ႕ က်င္႔၀တ္မွာ
သန္လ်က္အတြက္ ပန္းခူးခြင္႔မပါလို႔
႐ြာဇနပုဒ္ရဲ႕ မိုးေရထဲမွာ
ငါ . . . တစ္ေယာက္တည္း
မ်က္ရည္၀ဲေနရပါဦးမယ္ . . . ။

ငါကလည္း ခက္တယ္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ ေနမ၀င္အင္ပါယာ
ဘယ္ဟာယူမလဲလို႔ ေမးလာခဲ႔ရင္
ဒုတိယအရာကို ငါ . . ျငင္းတယ္ . . . ။

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ
ေမွာက္ထားတဲ႔ ငါ႔ရဲ႕ကံ႔ေကာ္႐ြက္ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြ
ေလာကႀကီးကို အမွ်ေ၀ရင္း ေျမၿမိဳခံခဲ႔ရတာ . . .
ကာလမ်ားစြာ . . . ၾကာၿပီေကာေလ . . . ။

ေတာင္ညိဳမွာ ၿပိဳတဲ႔မိုးေတြ
နင္႔မ်က္ႏွာေလးကို တိုးသက္တဲ႔အခါ
ေတာင္ပင္လယ္က ေဗဒါေတြဟာ
ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္ . . . ။

ေဟး . . . ငါေျပာမယ္ . . .
အက္ဆစ္တိမ္ခိုး . . . တို႔
မုတ္သုန္ကို ႏိႈးပါ
ဒီလူဆိုးအတြက္လည္း မိုးၾကမ္းတို႔ တစ္စက္စက္႐ြာပါ . . . ။

မထိုက္တန္သူဆိုတာ လြင္႔ေမ်ာရမွာပါပဲ . . .
ခြဲခြါျခင္းဟာ ခရမ္းျပာက်ည္ဖူးကို
အဆိပ္ခ်ိဳေတြ လိမ္းသုတ္
ႏွလံုးသားတည့္တည့္ဆီ ခ်ိန္႐ြယ္ေမာင္းျဖဳတ္လိုက္တယ္ . . . ။

သက္ျပင္းေ၀ေ၀ခေရတို႔ ႏွင္းစက္ဖားလ်ား
မ်က္ရည္ကိုစားတဲ႔ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ စကားမဲ႔ည
ငါဟာ . . . ထက္ပိုင္းခ်ိဳးခံခဲ႔ရတဲ႔
တစ္ျခမ္းပဲ႔ “လ”ပဲျဖစ္တယ္ . . . ။

အိပ္မက္ထဲက ကမၻာစစ္လို
အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းညေနအိုက
ေျမကို ရွိခိုး . . .
ျမဴခိုးတို႔ ေပ်ာင္းအိၫြတ္တြဲ
လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ ညရိပ္တို႔ မႈန္ေ၀၀မ္းနည္းခဲ႔ရတယ္ ။

အခင္ဆံုးမျဖစ္ခဲ႔ေပမယ္႔
အခင္ဆံုးေတြအေၾကာင္းေျပာတိုင္း
သတိရမိေနက် သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ
ငါ . . . မေရာက္ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ . . . ။

ၿပီးေတာ႔
ခ႐ိုခ႐ိုင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ
ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္းေတြေျပာရင္း
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို . . . ျပန္လည္ဖန္ဆင္းပစ္မယ္ . . . ကြယ္ ။

အရက္သမားက
သူတစ္ပါးကို လြမ္းဆြတ္တာ ရယ္စရာမဟုတ္ပါဘူး
တစ္ရံတစ္ခါရဲ႕ ျပန္မလာတဲ႔သူကို သိၾကဖို႔ေကာင္းတယ္ . . . ။

ေလၫွင္းေလးေရ
ငါခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ႔ ကမၻာရဲ႕ထိပ္ထားကို
သူ႔ဆံႏြယ္ေလးေတြ ဖြားခနဲ လြင္႔၀ဲသြား႐ံု
တစ္ခ်က္ေလာက္ အံု႔သည္းတိုက္ခိုက္ေပးပါ . . . ။

ေလစီးထဲမွာ ဖြာႀကဲလွပေနရွာမယ္႔
သူ႔ရဲ႕ေကသာဆံျမကို
အေ၀းကေန ႐ိႈက္ေမႊးလြမ္းဆြတ္ပါရေစဦး . . . ေနာ္ . . . ။

အထီးက်န္ေတာင္ကို အုပ္စိုးဖို႔
နတ္ျပည္က ႐ြာခ်တဲ႔ ငါ႔အတြက္ . . .
အညတရမိုး . . . ေရ . . . ေနပါေစေတာ႔ ။

အဲဒီညဟာ
တစ္ျခမ္းပဲ႔ “လ” က အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ခဲ႔ရတဲ႔
အလံမလဲမီ “ည” . . . ျဖစ္တယ္ ။

ခ်စ္သူကို ျမတ္ႏိုး႐ံုနဲ႔
အရာရာကို လက္ျဖန္႔မိုး ေစာင္႔ေရွာက္ခ်င္တဲ႔ လူငယ္
ခု . . . ႃခြင္းခ်က္နဲ႔ လက္နက္ခ်လိုက္ပါတယ္ . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ေတေလဘ၀ရဲ႕
ပထမဆုရအမွားေတြကို
လြယ္အိတ္ညိဳထဲ ထည့္ၿပီး
မီးအိမ္ လက္ဆြဲ
ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခရီးဆက္ရဦးမယ္ ။

ထိပ္ထားေရ . . .
ကေခ်သည္တို႔ရဲ႕ ေတးေတြနဲ႔
ၿငိမ္းေအးေပ်ာ္႐ႊင္ . . . ထာ၀စဥ္ ခ်မ္းေျမ.ေစသား
ေကာင္းေသာ မိုးေသာက္ခ်ိန္၌လည္း
ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္ေစ . . .
ငါ . . . ဆုေတာင္းေပးေနမယ္ . . . ။

ပန္းခူးရင္း . . .
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေနရင္း . . .
စကားေျပာရင္း . . .
သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုရင္း . . .
မင္း . . . ငါ႔ကို . . . ေမ႔သြားမွာလား ? ။